در خواب راه می رود انگار پاهایم

باران هنوز می‏بارید
گوشه‏های چتر شکسته بود
اریبِ تندِ آب
از حجمِ تنهایی‌ام
به سوی جاذبه‏های خیسِ لایه‏های زمین
فرو می‏رفت

و ماه
در ذهن پریشانِ آسمان
تصویرِ مات و منجمدی داشت
مثلِ سنجاقک بی‌جانِ لاغری که آن روز صبح
به حلقه‏های پرده‏ی حمام گیر کرده بود.

گفتم
تو نگرانِ آفتاب نباش
رؤیاها را در جیب‌هایم پنهان کرده‌ام.